Türkiye’nin dört bir yanında köylüler, sadece geçimlerini değil, yaşam alanlarını, doğayı ve geleceği savunmak için direniyor. Zeytin ağacını, ormanını, toprağını korumak için günlerdir Meclis önünde yatıyor, açlık grevine giriyor, ama seslerini duyan yok.
Bu ülkenin efendisi, üreticisi olarak kabul edilen köylü, bugün perişan. Evi yanmış, hayvanı telef olmuş, traktörü kül olmuş, ormanı yok olmuş… Ama o hâlâ toprağını bırakmıyor. Ağacına dokunulmasın diye, köyüne zarar verilmesin diye direniyor.
Peki bu mücadelenin karşısında siyaset nerede?
Günlerdir süren direnişe ne iktidardan ne muhalefetten güçlü bir ses çıkıyor. Partiler arasında ziyaretler sürüyor ama Meclis önünde yatan köylüyü gören yok. Oysa onları seçen, o kürsülere taşıyan bu halk değil mi?
Maden şirketlerine gösterilen hassasiyet, köylüye neden gösterilmiyor?
Bu insanlar devletten çok bir şey istemiyor. Sadece ağacını, toprağını, yaşamını korumak istiyor. Ve bugün köylünün gösterdiği bu mücadele, belki de son büyük direnişlerden biri.
Köylünün sesi olmak, yanında durmak, siyasi değil vicdani bir meseledir.
Unutmayın, bu ülkenin geleceği o zeytin ağaçlarında gizli.