Ne kadar şanslıyız ki, dünyada eşi benzeri olmayan bir lidere sahibiz. O da bizim ülkemizin lideri: Mustafa Kemal Atatürk.
İyi ki bizim liderimizdi ve sonsuza dek, yani ebediyen de öyle kalacak.
Zaten "Kim ne demiş, o demiş, bu demiş"… Bunların hepsi teferruat.
Her insanın bir ülkesi vardır ama her ülkenin bir Mustafa Kemal Atatürk’ü yoktur!
O, sadece bir ülke ya da bir bağımsızlık bırakmadı. Aradan geçen 87 yıla rağmen ona olan sevgi, saygı ve özlem hiç eksilmedi, unutturulamadı.
57 yıllık ömrünü Cumhuriyet'e ve bağımsızlığa adadı…
Elbette ki sadece o değil, onun önderliğinde bu vatan için canlarını veren kahramanlar da vardı.
Her 10 Kasım’da olduğu gibi, bu 10 Kasım’da da saat 9’u 5 geçe sirenler çaldığında yeryüzü adeta ağladı.
Yurdun her köşesinde, dağında, denizinde, havasında, karada, yolda, iş yerinde, hastanede, bir inşaatın tepesinde, bir köprüde…
Her yerde, kimsenin telkiniyle değil, içten gelen bir bağlılıkla, Atasına duyduğu saygıyla insanlar ayağa kalktı, saygı duruşunda bulundu.
Bu öyle kolay kolay yapılacak bir şey değildir.*
Ve dünyanın hiçbir yerinde, hiçbir lidere böyle bir şey yapılmadı, yapılmıyor.
Ona olan saygı, sevgi, özlem; sadece 10 Kasım’da değil, 19 Mayıs’ta, 23 Nisan’da, 30 Ağustos’ta, 29 Ekim’de…
Türkiye Cumhuriyeti var oldukça, bu duygu sonsuza dek sürecek.
İyi ki onun izinde, fikrinde, yolunda, ışığında yürümeye devam edeceğiz.
Bir kez daha onu sevgiyle, saygıyla, minnetle ve özlemle anıyoruz.
Ruhu şad olsun.
Ne mutlu Türk’üm diyene!