Sizi tanıyabilir miyiz?

Merhaba Sebiha Arslan 39 yaşımdayım.

Doğma büyüme Uşak' lıyım.12 yıl önce Datça'nın mistik havasına, büyülü güzelliğine ve evrensel yapısına âşık olup yerleşenlerdenim.

Anadolu Üniversitesi Maliye , Atatürk Üniversitesi,Yeni Medya ve Gazetecilik bölümü ile Aile Danışmanlığı, Koçluk programı ve Gazetecilik alanında eğitim gördüm.

Bünyesinde görev yapmaktan onur duyduğum TRT ve Anadolu Ajansı Muhabirliğini sürdürmekteyim ayrıca Datça'da uzun yıllardır tek yazılı medya olan Datça Haber Gazetesinde, Genel Yayın ve Sorumlu Yazı İşleri Müdürü olarak çalışmaktayım.

Erkek egemen bir toplumda kadın olmak, kadın olarak meslekte ayakta kalmanın yaşattığı zorluklar oldu mu hiç?

Kesinlikle bu tek benim için değil, çoğu kadın için maalesef kaçınılmaz ama biz kadınlar öyle güçlü ve sihirli duygulara sahibiz ki, aynı anda hem dünyaya çocuk getirebiliyor, gece uykusuz kalıp aynı anda kocamızın ekşimiş çoraplarını sehpa altından toplayıp tüm evin angarya işlerini yerine getiriyoruz. Üstüne toplumda da çalışma hayatına atılıyoruz ve en önemlisi hepsinin üstesinden aslanlar gibi geliyoruz. O yüzden sizin de dediğiniz gibi erkek egemen bir toplumda kadın olarak ayakta tüm zorluklara karşı dimdik tüm cesaretimiz ve özgüvenimizle yaşamın tüm zorluklarına siper olduğumuzu düşünüyorum.

-Gazetecilik mesleğine nasıl başladınız?

2010 yılının Temmuz ayında, Datça'ya tatile gelmiştim. 20 günlük tatilimin sonunda, ben niye bu güzellikte yaşamıyorum dedim. İlla emekli olunca mı gelmem gerekiyor diye mırıldandım.

(Herkesin hayali bir gün emekli olunca bir sahil kasabasında yerleşmek, yaşamaktır...)

O gün kendi devrimi mi yaşattım diyebilirim çünkü Uşak'ta yaşayan çok sevgili annem bu kararıma çok sıcak bakmadı .Bir taraftan Datça'nın koylarında temiz ve berrak sularında tatilimi yaparken,bir taraftan da iş arayışına girdim. Tabi annemi ikna etmem en zoruydu bir türlü ikna olmadığı gibi, en sonunda ya ben ya Datça restleri bile girdi aramıza. Elbette anne yüreğinin ,kızını kendince koruma ve vazgeçirme adına bunu söylediğini biliyordum.

Hayat arabamın direksiyonu bir ona bir bana geçti bir süre. Duygularımız ,dar bir patika yola girmişti ve bu yüzden ne ileri ne geri gidebiliyorduk. İşte orada devrimimi yaşattım kendime, evrene ve sevgili annemin tüm çabaları artık sonuçsuz kalmıştı .Ben o gün Datçalı oldum.

(Belki de devrimi bana öğreten, engelleme çabasıyla karşımda duran annemdi kim bilir?)

Şimdi halen çalışmakta olduğum, Datça Haber Gazetesinin muhasebe departmanında işe başladım.1 sene sonra gazetenin grafik tasarımında buldum kendimi. Gazeteci olunmaz gazeteci doğulur deyimi tam benim için söylenmişti sanki. Bu meslekte bir kere mürekkep yuttuysanız, değmişse eliniz mürekkep’e bırakamıyorsunuz. Tabi istemek aşkla yapmakta çok önemli. Gazeteye gazeteciliğe merakım günden güne artıyordu. Durduk yere bir şeyler karalıyor atıyordum. Akşam eve geldiğimde bilgisayar başında haber nasıl yazılır, araştırılır vs.ile buluyordum kendimi. Hâlbuki benim görevim işim hesap kitaptı. Dedim ya gazeteci olunmaz gazeteci doğulur deyimi, benim için söylenmiş gibiydi.

2012 yılında tamamen iç içe olduğum Datça Haber Gazete’mle halen Genel Yayın ve Sorumlu Yazı İşleri Müdürü, muhabir, grafik tasarım ve sayfa editörü olarak devam ediyorum. Aynı zamanda Türkiye'nin en saygın iki kuruluşu olan ve bünyesinde çalışmaktan onur duyduğum TRT Haber ve Anadolu Ajansı'nın, Datça temsilcisi olarak Ulusal basında da Ülkeme katkıda bulunmanın gururunu yaşıyorum.

-Gelecek planlarınızı neye göre yapıyorsunuz?

Aklım fikrim mesleğimde gazetecilikte daha kazançlı, daha az yorucu, daha az riskli iş imkanlarım oldu ama hiç düşünmeden hepsine hayır dedim. Geleceğe dair tüm planlarım, daha nasıl iyi gazeteci olabilirim ilçeme, ilime, ülkeme daha nasıl faydalı olabilirime göre yapıyorum. Mesleğimle yatıp mesleğimle kalkıyorum diyebilirim. Hiç unutmuyorum. Bir gün akşam saat 20.00 civarı ben gazetede haberlere boğulmuş saatin farkında bile değilim, patronum ofiste bir şeyini unutmuş onu almak için gelmişti, beni o saatte o vaziyette görünce "Sen gazete diye iyice kafayı yedin hala ne yapıyorsun burada git evine dinlen artık! ‘’demişti. Bir patrondan bu sözleri duymak ...... İnşallah bu enerjim son nefesime kadar devam eder etmesi için dua ettiğimi de itiraf etmek istiyorum.

-Kitap yazma fikri nasıl ortaya çıktı?

10 yıllık gazetecilik mesleğimde, elime fotoğraf makinamı alarak sahaya çıktığımda, kadrajıma neler neler takılmadı ki. Deklanşöre bastığım her kareyi biriktirmiştim .Acı, tatlı,güzel ve çirkin.

Bir gün online Gazetecilik ve Yaşam Koçluğu eğitimi almaya başladım. Hocama ve diğer katılımcı arkadaşlarıma bir kaç anımı ve şahit olduğum olayları anlattım ders esnasında. Hocam ve arkadaşlarım neden bunları kitaplaştırmadığımı sordu hatta kızdılar. O gün bir devrimimi daha yaşatıp, kolları sıvadım. Sonuç ilk göz ağrım ilk çocuğum " Kalp Ucu Datça " okuyucularıyla Eylül 2021 de buluştu.

-Geleceğin kadınlarına bir mesajınız var mı?

İnanç ve azim zaferi doğurur.O ne dedi ,Bu ne dedi ,O ne der Bu ne der, Bunu desem nasıl anlaşılır acaba? Gibi bir çok ekleyebileceğim örnek kelimeler Var. Tüm bunlar bizim çevresel yönetimin altında psikolojik kölelik yaşayıp ve bir türlü kendimiz olamayışımızın en önemli nedenleri.

Kadın erkek ayrımına, kadınlara biçilen aşağılık rollere, kadın erkek ayrımcılığına karşı hayatınıza sineklik takın. Onlara göre bir kadın tek başına hiç bir şeydir. Ama onlara göre (onlar dediğim elalem bir gün herkes düşecek. İşte tam o an yerden kalkın sadece kalkın. Kimsenin size kalk demesini beklemeden kalkın hatta inatla El âlem 'e inat